Veda Zamanı-1

Sevmezdi kadın vedaları. Kalbi sızlar, gözlerinden boncuk boncuk yaşlar dökerdi sevdiğini uzaklara gönderirken. Gitmesi gerekti adamın; sevdiği kadın için, ona güzel bir hayat sunabilmek için gitmesi gerekti. Her iş seyahati sonsuz bir vedaydı kadın için, kalbini yakan, içini acıtan, onsuz geçirdiği her gece korkunç kabuslar görmesine sebep olan..
Yine bir veda zamanıydı, ayrı düşeceklerdi uzun süre. Kadın üzülecek, adam ise sevdiği kadına alacağı güzel hediyeler için sevinecekti. Ama adam bilmiyordu, kadın için en güzel hediyenin kendisi olduğunu. Sevdiği adamın kollarında dünyanın en mutlu insanı olduğunu bilmiyordu işte.
Anlamsız buluyordu kadının bu hüznünü. Yıllar geçse de her veda da döktüğü gözyaşını anlayamıyordu. 'Sadece iki hafta ayrı kalacaklardı, bu kadar üzülmeye, gözyaşı dökmeye değer miydi' diye düşündü adam.
Yarım saat kalmıştı uçağın kalkmasına, son çağrılar yapılmıştı, artık gitmesi gerekti adamın. Sarıldılar son kez, sanki bir daha göremeyecekmiş gibi sımsıkı sarıldı kadın. Alnından öptü adam "Merak etme geri geleceğim kadınım" dedi. Adam gitti, kadın gidişini izledi...
Her veda da olduğu gibi içi hiç rahat değildi kadının. Korkuyordu, hem de çok korkuyordu ona birşey olmasından.
Günler geçmeyi bilmiyordu adam gittiğinden beri. Sanki güneş doğmayı unutmuştu zaman geçmesin diye, gece ise asılı kalmıştı gökyüzünde. Zamanı gösteren herşey en büyük düşmanıydı kadının. Adamın yokluğunda daha çok acı çeksin diye saatler ilerlemiyor, dünya dönmüyordu adeta..
Onsuz geçen iki hafta sanki iki yıl gibi geldi kadına. Ama son bulmuştu artık onsuz geçen günler, birkaç saat sonra yeniden kollarında olacaktı adamın..
Çok mutluydu adam sadece bir saat kalmıştı sevdiğine kavuşmasına. Uçağın camından bulutları izlerken güzel gözlerini düşündü sevdiğinin. Gökyüzü gibi mas mavi gözlerine baktıkça kadının, "Sen benim özgürlüğümsün" derdi. Kadın ise "Sen benim herşeyimsin, ben sensiz yaşayamam" diye karşılık verirdi...


             Devam Edecek                                                   SunSet