Özlemek

   (Balat Sokakları)

Keyifle okuduğum yeni kitabım ve önümde masa niyetiyle kullanmaya çalıştığım, türlü badireler atlatmış, rezilliğine bir de masa olmanın cinneti eklenmiş sandalye. Üzerine kondurduğum çayıma ve sigarama eğreti bir zorunlulukla hizmet ediyordu. Anlatılan hikâyenin rehavetinden olsa gerek bir yudum çay içmek için ince belliyi kaldırdım. Altına sıvışan damla, intihar için kitabımı seçmiş olacak ki, biranda kendini bırakmıştı sayfaya.
Kamikaze damladan nefret etmekle başlayan homurdanışım, aklımın derinliklerinde ufak bir ayrıntı sandığım geçmişi hatırlattı. Canımın sıkkınlığı finale varmıştı artık.
Askere gideli 8 ay olmuştu. Sevgilimden gelen her mektup özlemimi var gücüyle kamçılıyordu. Hüzünle karışık heyecanımı bastırarak, el ayağın çekildiği geceyi bekledim. Yazıcılık görevi yaptığım yazıhaneye kuytulandım sessizce. İçinde özlemle yazılmış sözlerin süslü kelimelerle kâğıda döküldüğü mektubu çıkardım zarftan. Defalarca okuyacağımı bildiğim sayfaları hep aynı eterli kafayla tekrarlayacaktım, biliyorum. Özlemekten geberdiğim satırlarda kaybolmaya başladım.
O an mürekkebi dağıtan lekeye ilişti gözlerim. Sanki yazarken ağladığını görüryordum. Gözyaşlarını silmeye çabalıyorum. Devam ediyor durmadan. Ben silmeye çalışırken… Benim için gözyaşı dökmesi anlatılamayacak kadar daraltıyor göğsümü. Gözyaşının kokusu var mıdır diye merak ettiğimden mi yoksa kokusunu almış sanmakla biraz mutlu olabilmek umudu mu, kokusuzluğu koklamak?
İzi kalmıştı çayın, ben özlemiştim, o çoktan başka rüyalarda…
Okumaya devam ettim…

Murat DEMİRCİ