PİŞMANLIK

Yapıştırılmamış kalp kırıklıkları var yerlerde . Hiç kimse kaldırmamış onları . Zaten yapıştırmayı düşünmemişler . Kiminde kalp kırıklıkları , hiç kimsenin umrunda değil . Hiç gerçekleşmemiş hayaller fırlatılmış bir kenara hışımla . Pişmanlık ve yorgunluk pek bir keyifliler . Hayat çıkıp gitmek üzere . Lakin biraz daha beklemek istiyor . Bekle diyor yorgunluk hain sırıtışıyla . Kimse gelmeyecek diyor. Hayat gitmemek için direniyor .Kardeşi Umut yanında . Bir ara bakışıyorlar . Umut sayıklıyor biraz daha . Hayat tasdikliyor , bekliyorlar . Belki birini , belki birilerini . Birileri yardım etmeli . kalp kırıklıklarını toplamalı , hayalleri küskünlükten kurtarmalı ve baş köşedeki pişmanlığı çekip almalı bu insandan . Biri bu insana uzanan yardım eli olmalı . Sonra hayat kızıyor , pes edilmesine ; şımarık bir çocuğun yaptığı gibi başkasından yardım beklemeye . Herkes düştüğü yerden kendi kalkmalı diyor . Yorgunluk rahat ve kendinden emin . Hayat ve umut için vakit doluyor . Çekip gidiyorlar insanın içinden . Giderken hayat kapıyı çarpıyor . Kapının çarpışı kıvrandırıyor kalp kırıklıklarını , köşede hayaller ağlıyor. Onlar gidiyor , kimse gelmiyor . Pişmanlık el atıyor duruma . Kalp kırıklıklarını toplayıp çöpe yolluyor. Hayalleri kapı dışarı ediyor. Artık insanın içinde salt pişmanlık var .İçi acımıyor , kalbi kırık parçalarıyla çöpte . Onu prangalayan hayalleri yok artık . Artık hayal kurmaması gerektiğini biliyor. Bir ömürde en yorucu şeyin gerçekleştirilemeyen hayaller olduğunu da öyle . Kalbini kırması için insanların eline vermemesi gerektiğini bildiği gibi . Ama artık bunlar için endişelenmiyor . İnsan artık pişmanlıktan ibaret .