Gönlüme Cemre Düştü

Her bahar geldiğinde günüme gün katarım Sen yanarken güneşte ben gölgemi satarım Ağaçlar çiçek açar topraklar kavrulurken Rüzgar denizden eser saçların savrulurken Ben hep seni düşünür, senden yardım isterim İnsanlar mal peşinde bu nasıl hayat derim? Senin güldüğün zaman başımda şimşek çakar Kalbim yerine sığmaz hararet beni yakar Karanlık dünyamıza güneş gibi doğarsın Ay karanlık gecede karanlığı boğarsın Çile içinde çile yanar durur gözlerim Kavrulan yüreklere merhem olmaz sözlerim Bir kapı kulu gibi bekler dururum burda Kafam darma dağınık gönlüm sorarsan hurda Baki değil bu dünya gelenler gidecekler Azrail başucumda her saat beni bekler DOĞANAY’ım deyince Hak’kın Kapısı üçtü Bir ilkbahar sabahı gönlüme Cemre düştü! Kemal DOĞANAY