Âşık İle Oturup Kalkan Kul Olsaydım

Âşık olan kula yol sorulmaz

Aşk ile seven kul yollarda yürür yorulmaz

Aşk ile seven yârini bulmadan durulmaz

Ah aşk ile seven kul olaydım

Cahilin cilvesinde haz alınmaz

Cahil ile hiç yola çıkılmaz

Cahil yalan konuşuyor yüzüne bakılmaz

Ah cahili yola getiren kul olaydım

Nasihate doyulmaz dil ikiye bölünmez

İmansız olana söz söylenmez

İmansızla bir lokma yemek yenilmez

Ah imansızı iman ettiren kul olaydım

Eğri yolda olan doğru yola varmaz

Eğri olan kul insanları sarmaz

Eğri olan kul hiçbir işe yaramaz

Ah eğri olan kulu düzelten kul olaydım

Yüksek dağın başı dumansız olmaz

İman ile yaşayan gönül solmaz

İmanla gezen kulu dert çile yıkmaz

Ah İmanlı kulla gezen kul olsaydım

Dostun attığı taş kafayı yarmaz

Dost ile yola çıkmayan menzile varmaz

Zalimin yanına köpek bağlasan durmaz

Ah zalimi tuşa getiren kul olsaydım

Havlayan köpek pek ısırmaz

Azrail gelince çağa çocuğu sormaz

Halden bilmeyenle yola çıkılmaz

Ah bilmeyene hal bilmeyi öğreten kul olsaydım

Arsız olan kul arlanmaz

Paslı olan teneke parlamaz

Arsız olana dert anlatılmaz

Ah arsıza arlı olmayı öğreten kul olsaydım

Barutla ateş bir arada durmaz

Dost ile yola çıkan yorulmaz

Âşık olana Bağdat sorulmaz

Ah âşık olanla Bağdat’a varan kul olsaydım

İçi boş çuval ayakta durmaz

Harama alışan boğaz helal ile doymaz

Boş söz ile konuşan doğru söze ulaşmaz

Ah boş konuşanı doğru söze ulaştıran kul olsaydım

Alışmadık götte don durmaz

Arsızın eli dursa ayağı durmaz

Dost olmayan gelip hiç halini sormaz

Ah dost olmayanları dost eden kul olsaydım

Kul Mehmet’im akacak kan damarda durmaz

Fazla yaşama ile kul mutlu olmaz

İnsan denilen kul bir parça mal ile gözü doymaz

Âşık olan kul beyler ile oturmaz kalkmaz

Ah âşık ile oturup kalkan kul olsaydım

Kul Mehmet