Yağmur Başlarsa

Yağmur başlarsa düşünürüm...
Belli belirsiz, önemli önemsiz fark etmez.
 Düşünürüm.

Çünkü yağmur beni kendime sevk eder.  Beni kendimle baş başa bırakır.
Zaman o an benimle akar.

Bana seyre dalmayı öğretir yağmur. O damlaların sesine kulak verdirir. Anılarımı düşürür beynime.

 Kimi hüzünlendirir, kimi burukluk verir. Kimini ilk günkü heyecanla anarım.

Kısacası kendimin bile unuttuğu düşüncelerimi açıklar bana... Unutma der.

İşte bu yüzden belki de, o damlalarla ıslanmış sabahları severim. Yağmurun sabahları beni ferahlatır. Gözüm de gönlüm de hareketlenir.
Adı konmamış rahatlık kaplar dört bir yanımı.

 Kara bulutlar yağmurdan önce gelir ama sonuçta yağmur hepsini dağıtır onların...

Yağmur istiyorum.
 Hayatımda "parçalı bulutlar" istemiyorum.
Yağmur yağsa da bitirse hepsini... En azından bir süre kaybolsalar ortadan...